گرده گلها : این سلول‌های بسیار کوچک که در تولید مثل گیاهان گلدار نقش ‌دارند، به همراه نسیم مستقیماً وارد بینی، گلو و چشم‌ها می‌شوند.

فصل شروع گرده افشانی گل‌ها ممکن است از فروردین یا اردیبهشت شروع شده و تا آذر ادامه یابد.

یادمان باشد که مقصر اصلی گیاهانی نیستند که به صورت چشمگیر و تماشایی گرده در هوا می پراکنند. مشکل اصلی از گیاهانی است که گل هایشان بسیار ریز و آنقدر نامشخص هستند که به ندرت متوجه گل دادن آنها می‌شویم.

بیشترین گرده ها توسط درخت‌ها (توسکا، درخت زبان گنجشک، قان، سرو، نارون، افرا، توت، بلوط، صنوبر، چنار، گردو و سدر) علف‌ها (برمودا، چمن آبی فام، علف هایی که در درخت‌زارها می رویند، علف چاودار، علف ترش، علف شیرین و دم گربه چمنی) و علف‌های هرز (بوته های خشک که برای سوزاندن به کار می روند، پیر بهار، خاربن روسی، بشنیزه و خار غلتان) در هوا پراکنده می‌شوند.

کپک‌ها : کپک ها، گرچه به بدنامی گرده‌ها نیستند، ولی هاگ‌های آنها به همان اندازه موجب آلرژی می‌شوند. کپک ها در محیط خانه و بیرون وجود دارند.

کپک‌های محیط خانه در زیر زمین‌ها، حمام ها، مرطوب کننده‌های هوا و قوطی‌های آشغال، خلاصه هر کجا که رطوبت است رشد می‌کنند.

کپک‌های بیرون از محیط منزل که از بهار تا اول فصل یخبندان وجود دارند، نیز در شرایط نم و رطوبت رشد و نمو می‌کنند، آنها عاشق چوب‌های در حال فساد و تباهی، توده انباشته برگ های خیس و نیز محل‌های تهیه کود گیاهی هستند(توجه داشته باشید کپک‌هایی که حساسیت‌زا هستند، همان‌هایی نیستند که خوردنشان مسمومیت‌زا است).

مایت‌های گرد و غبار: این خویشاوندان میکروسکوپی عنکبوت و ساس در لابه‌لای تار و پود پارچه‌ها، ملحفه‌ها، فرش و مبلمان زندگی می کنند و غذایشان ذرات ریخته‌شده پوست بدن ماست. اجساد فاسد شده مایت‌های مرده و مدفوع شان دارای پروتئین بسیار حساسیت‌زایی هستند.

حیوانات و آفات خانگی: پروتئین‌های موجود در بزاق حیوانات به ویژه گربه که هنگام تمیزکردن خودشان آن را با زبان به پوست و موهایشان می مالند، بسیار حساسیت‌زا است.

همین طور مو و قطعات جدا و خشک شده پوست که از بدن حیوانات خانگی در محیط خانه پراکنده می‌شوند، نیز حساسیت‌زا هستند. ادرار موش و مدفوع سوسک نیز دارای پروتئین‌های حساسیت‌زا هستند.

مجله آلرژی